خاطره ای از علامه بهلول گنابادی
خاطره ای از بهلول گنابادی
سال ۴۷ اولین سال دبیرستانم بود
که از روستا به محل شهر و دبیرستان ناصر خسرو، در سال هفتم دبیرستان مشغول تحصیل بودم،
یک روز ظهر از دبیرستان که تعطیل شدیم چون دو نوبتی بود با دوچرخه،
گفتم می روم و برمی گردم
با سرعت از خیابان سعدی فعلی که شن ریزی بود، یک کمی هم سراشیب بود در حرکت بودم که لاستیک دوچرخه سر خورد و به زمین خوردم
پا شدم چند نفر دورم را گرفتند که در یک لحظه متوجه شدم که شخصی دستم را گرفته و تند تند با آب دهان خود دستم را که زخمی شدید برداشته بود، خیس میکند و او چند بار این کار را تکرار کرد و گفت ان شاالله خوب می‌شود آب دهان برای زخم خیلی خوب است
و رفت…
از اطرافیان پرسیدم او که بود گفتند بهلول
با خود گفتم عجب مرد مهربانی…
با وجودی اینکه از آن حادثه ۵۱ سال می گذرد هنوز رد زخم آن بر روی دستم باقی است.
ولی ظرف مدت کوتاهی کاملا خوب شد این کار بهلول باعث شد شیفته او شوم هر جا مجلسی داشت شرکت می‌کردم و به سخنانش گوش می دادم
این مرد فرزانه و بزرگ در زمان حیات خود با رفتار و کردارش به همه درس می آموخت.
یاد بهلول گنابادی، همیشه در ذهن ها زنده و جاوید خواهد ماند
غلامحسین توسلی مندی
