دردنامه…

هفت ماه با کرونا
روایتی از هفت ماه مبارزه با کرونا

یادداشتی از یک پرستار (دردنامه)

دوم اسفند بود
که خبر فوت دو نفر در اثر ابتلا به کرونا در قم، در خبرهای رسمی پخش شد
و به شایعات (ظاهرا نزدیک به واقعیت) وجود کرونا از چند هفته قبل در کشور پایان داد

دو هفته اول و تقریبا تا اواخر اسفند
کتمان بود و انکار و ساده انگاری کرونا از جانب مسئولان
ماسک که میزدیم توبیخ میکردند که باعث ایجاد رعب و وحشت میشوید
آمار بستری ها و مرگ کرونایی ها را جایی درز ندهید که مبادا مردم بترسند
به جای کرونا، مشکل حاد تنفسی گفتند
و هر چه در مورد عمق فاجعه گفتیم
طفره رفتند

رسیدیم به نوروز ۹۹
گویا خطر جدی تر از آن بود که بعضی از مسئولان تصور می کردند
و کم کم باور کردند که اوضاع واقعا بحرانیست
هشتگ های هیجانی #نه_به_مسافرت و #در_خانه_بمانیم و #ما_کرونا_را_شکست_میدهیم دست به دست شد
ستاد کرونا هر روز پیامهای هشدار دهنده به مردم میداد
هشدارهای تلوزیونی و رسانه ای و آماری که نزدیک به واقعیت شده بود تا حدودی نتیجه داد
و طبیعت، خلوت ترین سیزده بدر تاریخ خود را در سیزده فروردین نود و نه تجربه کرد

اما همکاران ما در حال پر پر شدن بودند و (البته همچنان پرپر میشوند)
آنها که از میان ما رفتند را شهید سلامت نامیدند و تکریم از مدافعان سلامت شروع شد
مدافعان سلامت !!؟؟ چه واژه پر طمطراقی
چیزی شبیهِ فرشتگانِ سپید بالِ شب زنده دارِ قدیس که یک شب بیداریشان را با هفتاد سال عبادتشان معاوضه میکردند
واژه هایی برای دل خوشی و شاید
بهره کشی بیشتر 😔
بازار وعده های تکراری داغ شد، قول پاداش و افزایش حقوق و وعده استخدام نیرو
هر روز برای تکریم مدافعان سلامت می آمدند، از مدیر پرستاری دانشگاه و رئیس دانشگاه گرفته تا شهردار و فرماندار و استاندار و نماینده ولی فقیه، و حتی سرداران و امرای نظامی

گویا هشتگ های کرونا را شکست میدهیم و مدافعان سلامت
تصوری نزدیک به شرایط جنگی را در اقشار مختلف جامعه بوجود آورده بود
تا آنجا که تشکل های مردمی و نیروهای بسیجی هم وارد میدان شدند

شاهد ضد عفونی اماکن شهری با مارش نظامی و پخش پیام در خانه بمانید هم شدیم

همچنان تجلیل ها از کادر درمان در دو سه ماه اول ادامه داشت و وعده ها تکرار میشد
راستش را بخواهید ما هم گمان میکردیم دو سه ماهی با کرونا هستیم و بعد شکست میدهیم و فاتحانه سرود پیروزی سر میدهیم
چه عکسها که با لباس های کرونایی گرفتیم، چه کلیپ ها که ساختیم و چه شعر و شعارها که بر پشت لباسهامان نوشتیم، چند نفری هم یک دست گوشی و یک دست پرونده مریض، میانه ی بخش رقصیدند تا آرزو به دل نمانند
اما گویا کرونا شکست خوردنی نبود و ماجرا بسیار بیشتر از آنکه تصور میشد ادامه یافت
تقریبا همه چیز رفته رفته عادی شد
اکثر مردم کار روزمره خود را از سر گرفتند
آماری که در اواسط اردیبهشت تا حدودی پایین آمده بود از اواسط خرداد مجددا افزایش یافت و روز به روز بیشتر و بیشتر شد
اما برای مسئولان همه چیز عادی شده بود
دیگر خبری از تجلیل ها نبود
خبری از اجرای قول های مسئولان به پرستاران و کادر درمان نبود

در عوض تا دلتان بخواهد
وعده بود و وعده بود و وعده
وعده های سر خرمن، پاداش و افزایش و حقوق و فوق العاده ویژه و استخدام و …

اما در عمل هیچکدام عملی نشد
و اگر موردی هم احیانا عملی شد و افزایشی در حقوق رخ داد از جای دیگری کسر کردند …
هفت ماه گذشته است
دیگر گویا کسی بیاد مدافعان سلامت نیست
کسی از شیفتهای فشرده و سنگین در شرایط سخت کرونایی آگاه نیست
همه چیز برای همه، بجز کادر درمان عادی شده است
کسی از ابتلای بسیاری از اعضای کادر درمان به کرونا نمی گوید و نمی نویسد

گویا داستان برای خیلی ها تمام شده است
مسئولان که فقط وعده میدهند و مردم هم که در مسافرت و خرید و جشن و عزاداری های خودشان برقرار

امروز قریب به هفت ماه تمام است که ما پرستاران و سایر اعضای کادر درمان سخت ترین شرایط کاری خود را در سی سال اخیر ( سالهای بعد از جنگ تحمیلی ) تجربه که نه ! تحمل میکنیم
هشتگ #ما_کرونا_را_شکست_میدهیم برایمان به طنزی تلخ تبدیل شده
و راستش را بخواهید به مساوی هم راضی شده ایم
خبری از استخدام نیروهای جدید نیست
و در چنین شرایط دشواری، فشار کاری ناشی از مرخصی های اجباری استعلاجی همکاران مبتلا به کرونا را نیز تحمل میکنیم – که تقریبا دامن گیر همه مان شده است-

خبری از عملی شدن وعده های مسئولین نیست
و از این روست که رو به مردم میکنیم و میگوییم
هموطنان عزیز، شرایط بسیار سخت تر از آن است که تصور میکنید
این روزها بیمارستان ها تخت خالی برای بیماران کرونایی ندارند
بی خیالِ ما، به فکر عزیزانتان باشید که با این روند ممکن است در چند هفته آینده نه تنها تختی برای بستری پیدا نکنید که شاید حتی کسی هم برای پرستاری و مراقبت از عزیزانتان نیز پیدا نکنید
یک پرستار